Nazywam się Sandra, mam lat 20 i od 2007r. choruję na złośliwą chorobę nowotworową. Przez ostatnie lata moje życie było usłane wzlotami i upadkami zdrowotnymi. Niestety moja choroba jest dość rzadka i mój przypadek również jest dość nietypowy, przez co możliwości leczenia jest niewiele. Teraz moją nadzieją jest podjęcie eksperymentalnego leczenia.

Nauczyłam się jednak żyć z chorobą – ale tak naprawdę ŻYĆ, bez żadnych granic czy zahamowań „bo jestem chora”.

Niestety z raka wyleczyć w 100% się nie da – w grudniu 2019 dowiedziałam się o drugim przerzucie, który był swojego rodzaju ciosem poniżej pasa, gdyż jego umiejscowienie może utrudnić mi macierzyństwo, będące moim marzeniem….

By być w miejscu w którym jestem teraz przeszłam ekstremalnie dużo pracy samej nad sobą i z innymi ludźmi. Najbardziej jestem wdzięczna moim rodzicom, którzy nigdy nie stworzyli nade mną przysłowiowej „złotej klatki” dzięki czemu poznałam życie, dowiedziałam się co mogę stracić i o co muszę walczyć. Szczerze mówiąc, mam wrażenie ze dzięki temu jeszcze tu jestem.

Cały czas bodźcuję swoją psychikę dobrymi ludźmi – działa jak nic innego 🙂

Dziś jestem silną i pewną siebie kobietą ale wiem, że dojście do takiego punktu zabiera w cholerę czasu i wymaga mnóstwa pracy. Zrozumiałam, że nie powinno się przejmować relacjami które nie dają  „100%”. Przesłałam przejmować się drobnostkami, czy mniejszymi problemami bo… no cóż, mam poważniejsze rzeczy na głowie. To jest coś czego powinien się nauczyć każdy człowiek, ponieważ absolutnie KAŻDY przejmuje się nieistotnymi rzeczami i przez to umyka mu wiele szczęśliwych chwil.

Aktualnie kończę pierwszy rok studiów, zamierzam przenieść się do Włoch i tam ŻYĆ pełnią życia – podróżować, imprezować, kochać, poznawać i robić dobre rzeczy dla siebie i dla innych!

Przez chorobę trochę inaczej postrzegam płynący czas, ale to nic złego – mam nastawienie „przecież wiecznie żyć nie będę” i dzięki niemu jest mi lepiej niż większości moich rówieśniczek. Trzeba szanować czas, który płynie nieubłaganie i go nie marnować. Obawa i trema przed wejściem w projekt #doslubuminiepodrodze były olbrzymie ale wiedziałam, że powinnam wziąć w nim udział by przekazać  innym kobietom żeby nie bały się sięgać po to, czego chcą i nie bały się rezygnować z tego, czego nie chcą. By nie poddawały się „losowi” i wzięły życie w swoje ręce i sprawiły, by było dokładnie takie, jakie chcą. Los często nam sprzyja, ale tylko wtedy gdy z nim współpracujemy, a nie biernie idziemy przez życie, zaś fortuna sprzyja odważnym. Moje motto brzmi  „lepiej robić rzeczy i żałować, że się coś zrobiło, niż żałować, że się czegoś nie zrobiło”. 🙂

Chciałabym zaapelować do rodziców oraz dzieci chorych – nie tylko onkologicznie. Nie bójcie się żyć i pozwalajcie swoim podopiecznym by poznawali życie! Mój znajomy mawia, że „człowiek ma dwa życia to pierwsze i to drugie, które zaczyna się dopiero, gdy uzmysłowisz sobie, że to pierwsze jest jedyne” i to idealnie obrazuje moje podejście. Z ciężkimi chorobami jest tak, że by organizm walczył – głowa musi tego chcieć. A nic nie zmusza do życia bardziej niż ŻYCIE pełną parą… bo gdy się już życia zasmakuje nie chce się z niego rezygnować.  🙂

foto: Agnieszka Sopel @agnieszka_sopel
Sandra: @sandraborcuch
makeup by: @nataliakietrys
hair by: @der_beautyroom